چه تلخ است قصه عادت

آرام آرام زمان ما را مجبور به پذیرش سرنوشت می کند آنچنان آرام که وقتی به خود می آیی و به پشت سر نگاه می کنی جز غباری از گذشته که هر ثانیه دور و دورتر می شه ؛ چیزی نمی بینی.

داری دور و دورتر می شوی چه من بخواهم چه نخواهم، گاهی وقتها حتی دیگه نمی بینمت.

شاید هم من دارم از تو دور می شم! بازهم فرقی نمی کنه این فاصله است که داره بیشتر و بیشتر می شه، اونقدر که شک کنیم اصلا اون نزدیکی خوابی بیش نبوده است

نوشته شده در پنج شنبه 90/7/7ساعت 2:0 عصر توسط افشین نظرات ( ) | |